Η οφθαλμολογία σήμερα μπορεί να καυχηθεί για ακρίβεια στη διάγνωση σε ποσοστό 90%.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα στην θεραπεία.

Υπάρχουν πολλές μορφές αμφιβληστροειδών παθήσεων (κληρονομική αμφιβληστροειδοπάθεια με πιο συχνή εκδήλωση τη νόσο Stargardt, μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεα, εκφύλιση της ωχράς κηλίδας λόγω ηλικίας ή συστηματικών παθήσεων όπως ο σακχαρώδης διαβήτης) για τις οποίες δεν υπάρχει μορφή θεραπείας σύμφωνα με τη Δυτική Ιατρική. Άλλες παθήσεις που δεν μπορούν να θεραπευθούν είναι για παράδειγμα το γλαύκωμα, το οποίο αντιμετωπίζεται κυρίως με χρήση κολλυρίων που βοηθούν στη μείωση της πίεσης στους οφθαλμούς.

Αυτή η αδυναμία της Δυτικής Ιατρικής να σταματήσει την εξέλιξη της εκφύλισης της όρασης, η οποία τελικά οδηγεί στην τύφλωση ενθάρρυνε την στροφή προς την αναζήτηση συμπληρωματικών ή εναλλακτικών ιατρικών προσεγγίσεων, όπως είναι ο Βελονισμός.

Ο Βελονισμός δείχνει ότι μπορεί να αποτελέσει επιτυχή θεραπεία και άλλων οφθαλμικών παθήσεων, όπως η μυωπία, η υπερμετρωπία, η ατροφία του οπτικού νεύρου, η οπτική νευρίτιδα, η βλεφαρόπτωση κ.ά.

Παρατηρούμε σε αυτές τις περιπτώσεις ότι η βελτίωση αφορά στην κεντρική οξύτητα. Προφανώς ο Βελονισμός δρα κυρίως στην ωχρά κηλίδα και όχι σε ολόκληρο τον αμφιβληστροειδή.

Ο Βελονισμός δεν προορίζεται να υποκαταστήσει την καθιερωμένη φαρμακευτική αγωγή ή την χειρουργική επέμβαση. Έχει όμως μεγάλη αποτελεσματικότητα στην ανακούφιση των συμπτωμάτων και στην επιβράδυνση της εξασθένισης της όρασης, κυρίως όταν πραγματοποιείται σε τακτά χρονικά διαστήματα.